Je wordt je er dagelijks van bewust in wat voor een bizarre tijd we leven. Ons sociaal en cultureel leven staat op de waakvlam. We zagen uit naar de expositie van Hilda Wetting. Een spannende bijeenkomst met cultuurvrienden en de Jazzclub. Maar helaas... Ongeveer gelijktijdig las ik in Het Parool over een expositie "Mag het ook mooi zijn?" in het Frans Hals Museum in Haarlem. Een expositie met schilders in de traditie van het impressionisme en realisme van de late 19e eeuw. Als voorbeeld werd een afbeelding van "Witte poes in een open raam" van Jacobus van Looy uit 1895 afgebeeld. Dat bracht me terug naar m'n schooljaren, klas 4B2, HBS, Chr. Lyceum West in Amsterdam. Docent Nederlands, Sam Koster, bracht voor ons de verbinding tussen ongeveer alle culturele stromingen in een bepaald tijdvak. In zijn visie voelde Van Looy (1855 - 1930) zich innerlijk verbonden met natuur en mensen; wilde hij naast het visuele ook de innerlijke relatie tussen door hem beschreven gebeurtenissen weergeven. Dat doet hij bijvoorbeeld in het verhaal "Dood van mijn poes".

Schreef ik vorige maand over de Soester School naar aanleiding van de schilder en ceramist Cornelis de Bruin. Nu blijkt mij dat ook de Haarlemmer Jacobus van Looy vele jaren in Soest heeft gewoond!