IN MEMORIAM

Cees Schrama

We schrijven 22 mei 2019. Cees Schrama is niet meer. Het einde van een tijdperk. De onuitputtelijke rasverteller met encyclopedische kennis, tot aan zijn laatste adem boordevol mooie anekdotes en markante jazzfeiten, besloot vandaag in Baarn zijn leven. Een leven dat in het teken stond van jazz. Een leven dat hij zelf als fantastisch heeft ervaren. 

“Ik heb een mooi leven gehad”.

Jazz als levenswerk.

Cees Schrama werd geboren in Den Haag op 18 december 1936. Hij maakte vanaf de jaren zestig naam als muzikant, werkte als producer en manager, maar werd vooral bekend als presentator van het radioprogramma Sesjun, dat hij ruim dertig jaar presenteerde vanuit Nick Vollebregt te Laren. Duizenden liefhebbers stemden op hem af en danken er hun kennis van jazz aan. Hij ontmoette talloze jazzartiesten uit binnen- en buitenland, met wie hij vaak een levenslange vriendschap onderhield. Cees was behalve het gezicht en de stem van de Nederlandse jazz, namelijk een ontzettend lieve en aimabele man. Hij werd door vele bekende en minder bekende artiesten uit binnen- en buitenland op handen gedragen. 

Betrokkenheid

Cees Schrama heeft zijn hele leven geijverd voor de ontwikkeling van een professioneel jazzklimaat in Nederland. Bij talloze jazzfestivals, -organisaties en -media was hij als adviseur, bestuurslid, schrijver of presentator betrokken. Grote jongens als North Sea Jazz Festival, Buma/Stemra, Verve, Universal, Amersfoort Jazz, JazzNL, Jazzdag, Jazzism, Radio 6 (voor de klad erin kwam), maar ook kleinere jazz initiatieven in zijn eigen regio, zoals Festival de Muzen, Jazzpodium Artishock, Vorstelijk Jazz Baarn, Laren Jazz en RTV Baarn. Overal en altijd toonde Cees zich even gedreven als gecommitteerd. De opname van zijn laatste radioprogramma 'Jazz rond Zes', een special over Amersfoort Jazz 2019, kon hij tot zijn grote spijt niet volbrengen omdat hij met Pasen definitief onwel was geworden. Om dezelfde reden kon hij ook niet bij Co Live! in Nick Vollebregt aanschuiven, wat hij elke maand deed aan zijn vaste tafel in Nick Vollebregt Laren, omringd door zijn naasten, met name zijn lieve vrouw Enny.

Oog en oor voor talent

Vanaf 2005 heeft hij zich op inspirerende wijze ingezet als bestuurder van Stichting JazzNL. Onder zijn leiding werden prachtige initiatieven verwezenlijkt, zoals de Dag van de Nederlandse Jazz, de Dutch Jazz Expeditions, de World Jazz Conference en het Sena Performers International Jazz Laureate Festival, projecten gelieerd aan festival Amersfoort Jazz. Het bestuur van de stichting JazzNL heeft in die vele jaren volop geprofiteerd van zijn encyclopedische kennis, zijn grote enthousiasme en zijn bestuurlijke ervaring. Hoewel zijn gezondheid de laatste jaren achteruit ging, heeft hij zich als ‘chairman’ tot het laatst toe ingezet voor talentontwikkeling binnen de Nederlandse jazz. Cees had altijd oog en oor voor talent, jonge virtuozen die hij niet alleen ontdekte maar ook vooruit hielp. Hij stapte zonder omhaal in talloze jury’s van muziekcompetities en talentenjachten. Hij tipte het Nationaal Jazz Jeugd Orkest aangaande een piepjong spelertje dat wij met JazzFactor presenteerden. En twee weken geleden nog, roemde hij de drummers van The Round Midnight Orchestra en The New Jazz Orchestra.

Schatplichtig 

Woorden schieten te kort om te beschrijven, hoeveel Cees Schrama betekend heeft voor muziek in het algemeen, jazz in het bijzonder. In feite is alles en iedereen in de Nederlandse jazz schatplichtig aan ‘de Nederlandse jazzgoeroe’. Talloze ereprijzen zijn hem als teken van waardering en erkenning ten deel gevallen. De Paul Acket Special Appreciation Award van het North Sea Jazz Festival, een Edison voor de Sesjun albums, de Laren Jazz Award Honoris Causa. Cees Schrama werd gedecoreerd als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau en benoemd tot Lid van Verdienste bij Buma/Stemra. De mooiste erkenning vond hij zelf de Verve Acknowledgement Award, die hij in 1993 in Montreux ontving uit handen van Herbie Hancock. 

Amer Award

In de vensterbank naast zijn sterfbed prijkte de Amer Award, die hij ontving uit handen van zijn boezemvriend Hans Dulfer tijdens Festival de Muzen in Openluchttheater Cabrio. Een sierlijk kunstwerk van brons, gemaakt en ter beschikking gesteld door Ali van den Berg en Jan Hazelaar. Cees speelde op de Fender Rhodes met een all star band bestaande uit Hans Dulfer, Tineke Postma, Anton Goudsmit, Thomas Winther Andersen en Onno Witte. De dag erna volgde een tribute concert in Artishock, waar talloze vrienden uit Cees’ muzikale loopbaan acte de presence gaven, waaronder Bob Rigter, Carl Schulze, Alexander Beets, Peter Beets, Lodewijk Bouwens, Peter Lieberom, de broers Dijkhuizen, Gaby Kaihatu, Semmy Prinsen en Stormvogel, de initiatiefnemer van het geheel. Het evenement werd gekoppeld aan het verschijnen van Cees’ autobiografische boek ‘It don’t mean a thing’ (2007), dat hij maakte in samenwerking met ghostwriter Lodewijk Bouwens. Cees onderging alle loftuitingen in grote bescheidenheid, met zijn kenmerkende, vriendelijke grijns zichtbaar genietend van alle wervelende jazz die de hele zondag Artishock op de kop zette.

Artishock

Cees bleef daarna aan Jazzpodium Artishock verbonden. Met name voor Ruud en Mayke was dit een geweldig feit, aangezien zij vroeger al veel met Cees hadden gewerkt in zijn tijd bij de platen business en nog steeds bevriend waren. Cees noemde Mayke “the best woman for the job”. In Artishock nam Cees de aankondiging van de live concerten voor zijn rekening. Hij werd dan gehaald en gebracht door zijn vriend Willem en rolde, eenmaal boven met de lift, staand bij het podium met de presentatiemicrofoon weer in zijn ouderwetse Sesjun rol. Met zijn markante stem, zijn onderkoelde humor en kennis van zaken, kondigde hij de artiesten aan, die overigens allemaal persoonlijke vrienden waren, of kinderen van vrienden. Hij had dan altijd mooie anekdotes paraat, over Miles Davis en John Coltrane, maar ook over Stormvogel, Lieberom en Prinsen. Artishock, de vereniging en het bestuur, maar met name de werkgroep Jazz is Cees zeer dankbaar voor al zijn inzet en betrokkenheid.

Laatste concert

In zijn laatste dagen haalde hij meer dan eens zijn laatste concert in Artishock aan: Ruud Breuls & Simon Rigter met Karel Boehlee, Marcel Serierse en Jos Machtel. Simon en Marcel had hij zien opgroeien van jongs af aan, omdat hij bevriend was met hun vaders. Het bijwonen van dat prachtige concert, een tribute aan de legendarische Chet Baker -met wie Cees ook optrok- had hij als gelukzalig ervaren; de knuffels van Ruud als hartverwarmend.

Dankbaar

Cees was in zijn laatste levensdagen ontzettend dankbaar voor alle voor hem zo waardevolle vriendschappen, en voor de belangstelling in de vorm van mails, telefoontjes, video's en bezoekjes. "Hij heeft deze liefdevolle aandacht ervaren als een heerlijk warm bad", aldus zijn nabestaanden, "Cees heeft intens genoten van een lang en - zoals hij regelmatig zei - fantàstisch leven." Gelukkig konden ook wij hem nog in levende lijve de hand vasthouden en intens bedanken voor alles. Afscheid nam hij op kenmerkende wijze, luchthartig, vriendelijk en berustend, zoals altijd met het laatste woord. Eigenlijk een gebod aan de nieuwe generatie die jazz in leven moet houden:

“Blijf spelen en luisteren.”

Tekst: Storm Bakker

Beeld: Hans Speekenbrink