IN MEMORIAM

Dick Koblens

Wij gedenken Dick Koblens (95)

Op 14 juli is Dick Koblens, alias onze dichter Kond le Bisck, op 95-jarige leeftijd overleden. Ik herinner me een paar regels uit zijn gedicht ‘Hemelen’ dat Dick in 2016 schreef:

‘Het is slechts as, waartoe ik dan zal wederkeren
Het is een ijle wensdroom, die ik dromen wou
Omdat ik huiver om te moeten accepteren
Dat ik, wat mooi was niet zal mogen prolongeren’

Hij huivert, maar berust. Aan het moois komt een einde. Dick straalde uit dat hij van het leven hield. Die levenslust bracht hij mee bij Artishock. Samen met Ina (en na haar overlijden ook alleen) sloeg hij geen Eetcafé over. Waar hij zijn nieuwste gedicht declameerde. En die hij voor elke deelnemer netjes uitgeprint in envelop bij zich had. 

Ook bij de Salon van de wijsbegeerte was hij altijd present. Hij genoot zichtbaar, op het puntje van zijn stoel om een bijdrage te leveren. Actief aanwezig, hem ontging niks. Zag vaak kans om tussen neus en lippen door even te laten vallen wat zijn leeftijd was. Om ervan te genieten dat mensen versteld stonden van zijn vitaliteit en scherpte op die hoge leeftijd. Tjonge, al in de negentig. Dat zou je hem niet geven.

Dick was een beetje ijdel, dat wisten we allemaal. Maar dat konden we heel goed hebben van hem. Want hij bracht kleur in ons gezelschap, hij trad op, hij wist sfeer te scheppen, hij bracht ons in een goed humeur. Zijn liefde voor taal deelde hij graag. Terecht was hij trots op zijn bijzondere kwaliteiten als speler met de taal en op zijn studie Frans op latere leeftijd. Wat hem boeide wilde hij delen. Dick inspireerde. 

Artishock is een sociaal-culturele vereniging. Dick kwam voor de cultuur, droeg bij aan de cultuur, was een tijd ook lid van een literaire werkgroep binnen Artishock, maar Dick en Ina genoten zichtbaar ook van de sociale aspecten van Artishock. De lege plek die ze al een poosje achterlaten, was voelbaar. 

We zagen zijn dood aankomen, maar wat was zijn geest nog actief tot op hoge leeftijd. De laatste tijd zei hij vaak: Ik ben Dick Koblens niet meer. Hij wist dat hij niet meer was, wie hij wilde zijn. Daar leed hij onder. Hij die bij binnenkomst zijn charmante groet inzette – met één kus voor de dames - . Hij die altijd het gespreksonderwerp aandroeg. 

Dick leefde intens. Je zag hem intens genieten, maar zijn verdriet was ook intens. Om het overlijden van zijn schoonzoon, zijn Ina, maar ook vorig jaar toen Fred Schilder, zijn trouwe kameraad, wegviel. Kees, ik heb zitten janken als een kind, zei hij.

Dick heeft een fantastische leeftijd bereikt waar we allemaal graag voor tekenen. En toch.

‘Het is een ijle wensdroom, die ik dromen wou
Omdat ik huiver om te moeten accepteren
Dat ik, wat mooi was niet zal mogen prolongeren’.

Ook wij huiveren omdat we moeten accepteren. Maar tegelijk denken we met plezier terug aan al wat mooi was in de omgang met Dick. En zijn dankbaar dat we deze bijzondere man zoveel jaren hebben mogen meemaken. 

Kees Waagmeester